مزایا و معایب لایه بندی مدل های شبکه

1- طراحی (Design) : در یک مدل لایه ای ، چون هر لایه بصورت جداگانه طراحی می شود و اهداف، ساختار و پروتکل های خاص خود رو دارد، در نتیجه یک طراح می تواند در یک لایه خاص تخصص داشته باشد و فقط به توسعه آن لایه بپردازد ، بدون اینکه نگرانی راجع به وضعیت لایه های دیگر داشته باشد. همانگونه که می بینید فرآیند طراحی در چنین مدلی ساده تر بوده و اضافه کردن خدمات جدید و مدیریت زیرساختهای شبکه آسان تر می باشد.

2- یادگیری (Learning) : لایه بندی سبب می شود تا یک مجموعه بسیار پیچیده از مباحث به گروه های کوچک تر و البته به هم پیوسته تبدیل شوند و در نتیجه یادگیری و درک وظایف و فعالیت های هر لایه ساده تر می شود.

3- انعطاف پذیری (Flexibility) : معماری لایه ای باعث افزایش میزان انعطاف پذیری مدل در زمان ایجاد تغییرات و توسعه خدمات شبکه می گردد. در مدل لایه ای ، وقتی تغییری روی یک لایه ایجاد می شود، تاثیر آن روی لایه های دیگر به حداقل میرسد در حالیکه اگر مدل شبکه از نوع تک لایه بود، هر تغییری روی مدل، کل مدل را تحت تاثیر قرار می داد. در نتیجه معماری لایه ای سبب کاهش هزینه و افزایش سرعت انجام تغییرات خواهد شد.

4- عیب یابی (Troubleshooting) : در مدل های لایه بندی شده، چون برای هرلایه یک سری اهداف خاص تعیین شده و تمام پروتکل ها و داده های درون آن لایه به آن هدف مربوط می شوند، اگر در حین فعالیت مدل مشکلی پیش آید ، به سرعت لایه محل بروز مشکل را شناسایی کرده و تمام تمرکز خود را در آن لایه جهت رفع مشکل قرار می دهیم و زمان و انرژی زیادی را که باید صرف جستجوی محل بروز مشکل در کل مدل ( اگرمدل تک لایه بود) می کردیم، صرفه جویی میشود.

5- پیمانه ای کردن (modularity ) : پیمانه ای کردن یک سیستم بزرگ و پیچیده  سبب شود تا پیاده سازی و تغییر سرویس های درون هر لایه ، آسان تر گردد. در چنین مدلی، هر لایه همزمان با پنهان کردن پیچیدگی ها و جزئیات نحوه ارائه خدمات درون خود، به کمک یک واسط کاربری به خوبی طراحی شده ( که بین هر دولایه مجاور هم، قرار دارند)  به لایه بالایی خود سرویس می دهد و از لایه زیرین خود سرویس می گیرد. پس اجتناب از پیچیدگی ها سبب بروز خطاهای کمتری خواهد شد.