تاریخچه فیبر نوری

کائو اولین کسی بود که جهانی را دید که با نور به هم متصل شده بود و فیبر نوری به عنوان واسطه آن بود. در مقاله‌ای که در سال 1966 منتشر شد، کائو نوشت که از نظر تئوری، فیبر نوری به طور بالقوه بسیار برتر از کابل مسی یا سیگنال‌های رادیویی است. مشکل ناخالصی های شیشه بود که باعث از دست دادن سیگنالی شد که دانشمندان آن را “تضعیف” می نامند. چالش، یافتن یک “الیاف کم اتلاف” بود – شیشه ای که بتواند نور را برای مسافت های طولانی بدون از دست دادن قابل توجه نور حمل کند.

کائو این فرضیه را مطرح کرد که با خالص‌سازی شیشه، رشته‌های نازکی از فیبر نوری می‌توانند حجم عظیمی از داده‌ها را در فواصل طولانی با حداقل از دست دادن سیگنال حمل کنند. اما هنوز هیچ کس نمی دانست که چگونه چنین فیبر تصفیه شده ای را بسازد. اداره پست بریتانیا، که مسئولیت سیستم تلفن بریتانیا را نیز بر عهده داشت، برای یافتن انواع جدیدی از خطوط داده با حجم بالا به شرکت Corning مراجعه کرد.

کورنینگ یک فیزیکدان از کارمندان خود به نام رابرت مورر را به عنوان سرپرست تیمی که شامل دو محقق جوان تازه وارد شرکت بود، گماشت: دونالد کک، فیزیکدان تجربی، و پیتر شولتز، شیمیدان شیشه. این تیم یک نوع جدید از الیاف شیشه را ساختند و در اواخر بعد از ظهر جمعه در اوت 1970، دونالد کک ، آخرین نمونه را مورد آزمایش قرار داد. 

دکتر کائو گفته بود برای اینکه ایده‌اش عمل کند، الیاف شیشه  ای ، باید توانایی حمل نور با افت نور کمتر از 20 دسی‌بل را داشته باشند. افت نوری که از این فیبر جدید می گذشت بین 16 تا 17 دسی بل اندازه گیری شد. کک گفت، انگار می‌توانست روح ادیسون را در آزمایشگاه حس کند.
بعد از ارائه طرح مذکور، محققان شرکت Corning Glass یعنی Robert maurer، Donald Keck و Peter Schultz در سال 1970 ساخت اولین کابل فیبر نوری Single Mode را اعلام نمودند.